Son zamanlarda, güvenle ilgili bir takım sorunlarım var, bilmek yetmiyor yaşadığım için bilmeme rağmen öğreniyorum. Kolay güveniyorum insanlara. İki güler yüze bu da bizim arkadaş ya diyebiliyorum. Sebep şu karşımdakini kendim gibi görüyorum.
Aslında herkes öyle. Bunu şuna benzetiyorum yalan söyleyen bir insanın karşısındakini kendisi gibi düşündüğü için söylenilen her şeye inanmaması gibi. Bir şey söylediğin de ısrarla doğru olup olmadığını sorgulaması gibi. Ya da her lafından sonra valla deyip zorla teyit ettirmesi gibi. İşte bende bu sıralar bu ve buna benzer durumlardayım. Yalan falan değil sadece karşımdakini kendim gibi düşündüğüm için. Kimisiyle yaşıyorum, sürecin nasıl geçtiğini görüyorum kimisiyle de ufak tefek yanlış anlaşılmalarla karşılaşıyorum.
Ben hemen samimi olduğumu düşünüyorum öyle de davranıyorum ama karşımdakine bakıyorum anca 1 yıl kadar zaman geçtikten sonra samimi olabiliyor. Zamana bırakmalı her şeyi ya da adam akıllı açık sözlülükle ima etmeden bahsetmeli her şeyi …
