Biraz iddialı bir başlık oldu sanırım. Ve galiba bu yazımı yazarken bütün hümanist düşüncelerimi ortaya sereceğim. Bugüne kadar çok değil bir elin parmaklarını geçer sanırım çalıştığım yerler. İnsanların memnun olduğu ya da doygunluk bilmediği anlara şahit oldum tabi bütün bunların içerisinde ben de dahil olmak üzere.
Yöneticilerin ya da yönetimin çalışanlara karşı tutumunu kimi zaman büyük bir keyifle izledim kimi zaman da esefle şahit oldum, içlerinden biri olarak.
Şahit olduklarım kısmını sadece bir yer için geçerli değil hepsini toplayarak belirtiyorum. Kimi yerde personeller arası ayrımcılık yapılır hak edene hak ettiği verilmez. Yöneticiler hiç vermeyeceği havuçların azıcık ucunu gösterip umutlandırır çocuk kandırırcasına. Çalışana köle gözüyle bakılır (abartmıyorum) Sürekli sıkıştırılır sanki sürekli işten kaytarıyormuşçasına. Doğru yapılan işte hiçbir zaman “harika” “çok iyi” gibi kelime ve kelime öbekleri asla kullanılmaz. Kimi zaman çok iyi davranılır içten gelmeyen bir davranıştır bu kapitalistçe. Genel mantık şu şekildedir. Ne kadar az para verebilirim? Ne kadar çok çalıştırabilirim? Durum bu şekilde olunca sahiplik duygusu oluşmuyor. Sürekli asık surat gerginlik yaptığın işten tatmin olamama çalışma performansın en az %50 azalır. Ne mutlu olabilirsin ne de yaptığın işten bir şey anlayabilirsin.
Keyifle izledim dediğim yerlerde kendi şirketim gibi çalıştım. Hakkında yapılan en küçük olumsuzlukların cevabını hemen verdim. Sahiplendim gurur duydum çünkü firmamın her şeyi düzgündü benim haklarımı gözetiyordu aklıma gelmeyen açıkları kendi kapatıyordu. Rahatlıkla “bizim firma” diyebiliyordum. Severek çalışıyordum ve herkeste en azından benim kadar mutluydu. Bu şekilde bir topluluğun sanırım başaramayacağı iş yoktur.
Aslında zor olan bir şey yok doğal ve samimi olmak kafi gelir en azından değer verdiğini göstermek. Açık ve net olmak her konuyu baştan konuşmak sorulmayan soruların sorulmasını beklemeden cevap vermek. Sadece iyi niyet ve dürüstlük. Çok mu?
